Anonimus − anonim − anonimac

Jezič­ni se pri­ruč­ni­ci nisu detalj­ni­je bavi­li ime­ni­ca­ma ano­nim, ano­ni­mac i ano­ni­mus, sto­ga ćemo ovom pri­li­kom sami poku­ša­ti odre­di­ti sva­ku od njih. Rije­či izvor­no potje­ču od grč­kog anonymos, a pre­uze­li smo ih iz latin­skog jezi­ka, pre­ma obli­ku anonymus („bez­i­men, nepoznat”).

Oblik ano­ni­mus pre­uzet je izrav­no iz latin­skog jezi­ka, i to tako da se cije­li nomi­na­tiv pre­uzeo kao osno­va (ina­če se latin­ski doče­tak ‑us odba­cu­je, no ima i izni­ma­ka pa tako ima­mo rije­či glo­bus ili sta­tus). Od ovog je obli­ka teško nači­ni­ti ime­ni­cu za žen­sku oso­bu, a i ime­ni­ce za oso­be muškog spo­la u hrvat­skom jezi­ku obič­no ne zavr­ša­va­ju na ‑us. Ipak, ovaj je oblik vrlo čest, možda i naj­češ­ći u upo­ra­bi, a pogrd­nost u nje­go­vu zna­če­nju snaž­no je izražena.

Oblik ano­nim pre­uzet je iz latin­skog jezi­ka bez dočet­ka ‑us. On je naj­rje­đi u upotrebi.

Čini nam se da bi u stan­dard­nom jezi­ku naj­pri­hvat­lji­vi­ji oblik tre­bao biti ano­ni­mac. Riječ je nas­ta­la od latin­ske osno­ve ano­nim- (odba­ci­va­njem latin­sko­ga dočet­ka ‑us) i naše­ga dočet­ka ‑ac, koji ozna­ču­je mušku oso­bu nosi­te­lja neke oso­bi­ne. Od ove se ime­ni­ce lako može napra­vi­ti oblik za oso­bu žen­skog spo­la (ano­nim­ka) te posvoj­ni pri­dje­vi od obi­ju ime­ni­ca (ano­nim­čev i ano­nim­kin).

Ilus­tra­ci­ja: Tarik Haiga, Uns­plash