Viličar ili viljuškar

Obje rije­či ozna­ču­ju vozi­lo koje u skla­di­šti­ma slu­ži za pre­vo­že­nje i pre­no­še­nje tere­ta, no u hrvat­sko­me stan­dard­nom jezi­ku pos­to­ji samo riječ vili­čar.

Oblik vili­čar nas­tao je od rije­či vili­ca, koja je pak izve­de­na pre­ma ime­ni­ci vile.

Riječ vilju­škar izve­de­na je iz ime­ni­ce vilju­ška, koja tako­đer potje­če od isho­diš­ne ime­ni­ce vile, no nje­zi­na tvor­ba nije uobi­ča­je­na u hrvat­skom jezi­ku. Naime sufiks ‑juška nije karak­te­ris­ti­čan za tvor­bu rije­či u našem jezi­ku i zato se pred­nost daje obli­ku s uobi­ča­je­nim sufik­som ‑ica (vili­ca).

Da je riječ vili­ca u hrvat­skom jezi­ku uobi­ča­je­ni­ja, govo­ri nam i poda­tak da je u svo­jim rječ­ni­ci­ma dono­se i naši sta­ri lek­si­ko­gra­fi (Mika­lja, Hab­de­lić, Del­la Bel­la, Belos­te­nec, Vol­tić, Stul­li, Šulek), dok ime­ni­cu vilj­ška dono­se samo Stul­li i Šulek. Zanim­lji­vo je još nešto, budu­ći da je nas­ta­la od ime­ni­ce vile, koja je plu­ra­lia tan­tum (ime­ni­ca koja ima samo mno­ži­nu), i ime­ni­ca vili­ca nekoć se upo­treb­lja­va­la u danas mno­žin­skom obli­ku vili­ce.

No vra­ti­mo se izve­de­ni­ca­ma. Slič­no se ime­ni­ca­ma vili­čar i vilju­škar pona­ša­ju i pri­dje­vi vili­čast i vilju­škast − pos­ljed­nji se ne sma­tra ele­men­tom hrvat­sko­ga stan­dard­nog jezi­ka, sto­ga govo­ri­mo o vili­čas­tom klju­ču, vili­čas­tom sen­zo­ru ili vili­čas­tim sto­pi­ca­ma.

Dak­le umjes­to rije­či vilju­ška, vilju­škast i vilju­škar valja upo­tri­je­bi­ti obli­ke vili­ca, vili­čast i vili­čar.

Ilus­tra­ci­ja: U.S. Paci­fic Fle­et, Flickr