Kći i kćer

Kći i kćer raz­li­či­ti su padež­ni obli­ci iste ime­ni­ce − kći.

Ime­ni­ca kći nekoć je pri­pa­da­la tako­zva­noj r‑sklonidbi (uz ime­ni­cu mater). Upra­vo je mor­fem ‑er- koji je pri­su­tan u svim pade­ži­ma osim u nomi­na­ti­vu osta­tak te sta­re sklonidbe.

Danas ova ime­ni­ca ima nas­tav­ke i‑sklonidbe (kao pri­mje­ri­ce vijest ili kost). S obzi­rom na to da su kod ime­ni­ca i‑sklonidbe nomi­na­tiv i aku­za­tiv jed­na­ki, a kod ime­ni­ce kći nomi­na­tiv ima dru­ga­či­ju osno­vu, zapra­vo je i logič­no da su govor­ni­ci poče­li taj jedan „neo­bi­čan” padež­ni oblik zamje­nji­va­ti obli­kom koji im se čini pravilnijim.

Una­toč zapra­vo pri­rod­noj tež­nji da se sklo­nid­ba uči­ni jed­nos­tav­ni­jom, nor­ma na tu poja­vu još uvi­jek ne gle­da bla­go­nak­lo­no. Možda će se na to gle­da­ti dru­ga­či­je za sto­ti­njak godi­na, no dotad valja pazi­ti da se nomi­na­tiv (kći) pri upo­tre­bi stan­dard­nog jezi­ka ne zamje­nju­je aku­za­ti­vom (kćer).

Da se pod­sje­ti­mo, nomi­na­tiv odgo­va­ra na pita­nja tko?/što?, a aku­za­tiv koga?/što?, dak­le valja pri­pa­zi­ti na oda­bir pra­vil­nih oblika:

Na svi­jet je doš­la kćer. > Na svi­jet je doš­la kći.

Pos­lu­je samos­tal­no kao tvrt­ka kćer. > Pos­lu­je samos­tal­no kao tvrt­ka kći.

Imam kći. > Imam kćer.

Osno­va­li su tvrt­ku kći. > Osno­va­li su tvrt­ku kćer.

Ilus­tra­ci­ja: Eli­na Fairyta­le, Pexels